تأثیر مصرف گلوکز بر مقادیر AGRP، انسولین و گلوکز پلاسما پس از یک وهله فعّالیّت دایرهای مقاومتی در کشتی‌گیران آزادکار جوان

چکیده مقدّمه: AGRP، یک نرو پپتید مترشحه از هستة کمانی هیپوتالاموس است و نقش مهمّی در تعادل انرژی، کنترل وزن و دریافت غذا ایفا می­کند. گزارش شده است که شرایط منفی تعادل انرژی، موجب افزایش مقادیر AGRP می‌شود و با ایجاد شرایط مثبت تعادل انرژی ( بازسازی منابع انرژی) متوقّف می‌شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر مصرف قند خوراکی (گلوکز) پس از یک فعّالیّت دایره‌ای مقاومتی بر روی AGRP، انسولین و گلوکز پلاسماست. مواد و روش: برای این منظور 16 کشتی‌گیر آزادکار جوان (سن,22/29±./9 وزن 75/45±12/9 و شاخص تودة بدنیBMI 26/23±2/60) به طور تصادفی انتخاب شدند و مجدداً به طور تصادفی به2 گروه قند (1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد 8 نفر) و گروه آب) تعداد 8 نفر تقسیم شدند. از آزمودنی‌ها خواسته شد یک فعّالیّت دایره‌ای مبتنی بر فنون کشتی ( WTBCE) را اجرا کنند. نمونه‌گیری خونی در سه مرحله، قبل، بلافاصله پس از فعّالیّت و 90 دقیقه پس از خوراندن محلول گلوکز انجام شد. جهت اندازه­گیری AGRP پلاسما از کیت تجاری ELISA استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش آنالیز واریانس در اندازه‌گیری‌های مکرّر و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری Pیافته‌ها: تفاوت معناداری در سطوح AGRP (Pنتیجه‌گیری: افزایش سطوح AGRP پلاسمایی بلافاصله بعد از فعّالیّت، حاکی از آن است که فعّالیّت حاد طرّاحی‌شده موجب تحلیل انرژی و ایجاد تعادل منفی انرژی شده است. هم‌چنین نشان داده شد که مصرف قند خوراکی موجب افزایش مقادیر گلوکز پلاسمایی و با افزایش رهایش انسولین توانسته ازدیاد سطوح AGRP ناشی از فعّالیّت شدید را مهار نماید. بنابراین شاید بتوان گفت که اثر اشتهاآوری پس از یک فعّالیّت شدید از طریق AGRP اعمال شده و بالارفت این پپتید برای بازسازی ذخایر از دست رفتة انرژی ضروری ‌می‌باشد.